Агар умримни янгитдан яшаш насиб бўлганда эди, кўп хатоларни такрорламасликка ҳҳаракат қилардим. Унча рисоладагидек бўлмасдим. Ўзимни эркинроқ қўярдим. Эгилувчан бўлардим. Аввал яшаган ҳаётимга нисбатан ўзимни аҳмоқроқ тутардим. Аслида энди менга жиддий муносабатда бўлишим зарур бўлган жуда кам нарсалар маълумдир. Озроқ беақл бўлардим. Камроқ даражада ҳушёр фикрловчи бўлардим.
Кўпроқ имкониятлардан фойдаланардим. Кўпроқ саёҳатда юрардим, тоғларга тирмашиб чиқардим, кўпроқ дарёлардан сузиб ўтардим ва бориш насиб этмаган кўп жойларга бориб келардим. Кўпроқ музқаймоқ ва камроқ гўшт ердим.
Аниқ Муаммоларим кўп, лекин ҳаёлийлари камроқ бўларди.
Биласизми соатма-соат, кунма-кун эҳтиёткорлик, ақллилик ва соғлом фикрлаш тушунчалари билан яшаётганлардан бири бўлардим. О, Худойим, қанча лаҳзаларим бор эди-я, агар буларнинг барчасини такрорлашнинг иложи бўлганда эди, улар лаҳзама-лаҳза анча кўп бўлар эди.
Мен кўчага ҳеч қачон плашсиз, градусниксиз, иссиқ сувли идишсиз, томоқни чайиш учун пиёласиз ва шамсиясиз чиқмайдиганлардан бири эдим. Лекин агар буларни яна такрорлай олганимда эди, мен осонликча саёҳат қилардим.
Агар буларни яна такрорлай олганимда эди, эрта баҳордан кеч кузгача ялангоёқ юрардим. Арғимчоқларда кўпроқ учардим, тонгларни кўпроқ кутиб қилардим, болалар билан кўпроқ ўйнардим. Қанийди, умримни янгитдан бошлай олганимда эди! Энг ачинарлиси шундаки, бундай қилолмайман...
